Bu aralar kuzumla oyunlarımız bir değişim geçiriyor artık hayali oyunlar oynuyoruz sanırım bu da yeni bir gelişim dönemi.
Birinci oyunumuz radyo oyunu. Ben radyo oluyorum oğluş beni açıp kapatıyor, sesimi kısıp açıyor. Açma kapamayı kelimelerle ses kısıp açmayı el işaretiyle yapıyor. Direktiflerine uymaya çalışıyorum ama çok çabuk fikir değiştiriyor. Aç aç aç, kapa kapa kapa...
İkinci oyunumuz arabacılık. Kendi sandalyelerini yan yana getiriyoruz. Oyuncak direksiyonunu genellikle benim elime tutturuyor (Arabayı ben kullanacakmışım) kendisi yan koltuğa(sandalye) yerleşiyor. Önce hayali emniyet kemerimizi takıyoruzz (klik) ve araba çalıştırılırken yapılan her adımı sesleriyle birlikte yapıyoruz. Bazen de kendi şöfor oluyor hareketlerimi aynen taklid ediyor. Beni nereye götüreceksin diyorum. Cevap: Deniii
Üçüncü oyunumuz eskilerin sıcak soğuk dedikleri sanırım kayıp nesneyi bulma. İlgilendiği eşyayı saklıyorum (tam saklama denmez sadece çok göz önunde olmayan bir yerde oluyor) ve aramasını söylüyorum. Yer değiştirdikçe yaklaştın yada uzaklaştın diyorum. Sağa dön, sola dön, devam et gibi direktifler veriyorum (sağla solu henüz bilmiyor tabi sadece bir tarafına dönüyor. İstemediğim tarafa dönmüşse öbür taraf diye yönlendiriyorum) ve aradığı şeyi sonunda buluyor. 2-3 kereden sonra sıkılıyor bu oyundan. Aradığı ve bulduğu nesne neyse onunla oynamayı tercih ediyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder