Kuzumun kahvaltısını güzelce yapıp mışıl mışıl uykuya daldığını öğrendikten sonra üstümdeki karamsar havamdan kurtuldum. Bir annenin ruh hali işte bu kadar kolay değişebiliyor. O mutlu ben mutlu o mutsuz ben kahrolmuş...
Gelgelelim başlıktaki konuya. Pazar akşamı gezintimizden dönüşte durakta otobüs beklerken benim meraklı ve akbil basmak için sabırsızlanan oğlum her otobuse akbil diye koşmaya çalışınca yanımızda oturan teyze kuzucuğuma sert bir ses tonuyla otur annenin kucağına bakayım diye çıkıştı. Maksadı bir dakika yerinde oturamayan bana yardımcı olmak gibi gözüksede pençelerimi çıkarıp suratına yapıştırmamak için kendimi zor tutum. Benden tesekkur bekler gibi bekleyen yuzune somurtuk bir bakis atmakla yetindim sadece. Nedir bu insanlarin başkalarinin çocuklarina mudahele aşkı anlamış değilim. Çoğunlukla da orta yaş üstü teyzeler, yok güneş var şapkasını tak, yok hızlı sallama daha çok küçük, yok orayı elleme pis. Bu teyzeler taze annelerin bebekleri ağladığında da kızım bu çoçuk aç doymuyor diyen teyzeler zaten. Sanki özel üretilmişler. Burdan size sesleniyorum. Bir daha kuzuma karışmayın bu sefer çok pis kalbinizi kıracağımm!!
2 yorum:
Bir de bizim bilmesin, yemesin diye çabaladığımız lüzumsuz ıvır zıvırı olur olmaz yerde ikram edenler var çocuklarımıza..Etraf ne kendini bilmez insanlarla dolu! Ben artık en suratsız ifademi takınıp kalplerini kırıyorum o teyzelerin. Başka türlü başa çıkılmıyor.
O da ayrı bir yazı konusu ZeyNes. Küçüçük bebeğe boğazına kaçabilecek şeker vermeye kalkanlar bile var.
Yorum Gönder