Bloğun geneline baktığımda çoğunlukla mutlu anları görüyorum. Bu biraz benim yapımla alakalı, mutsuz üzüntülü anları unutma eğilimim var hep. Geçmişten geriye hep mutlu anlar kalsın istiyorum ama hayat sadece mutlu anlardan oluşmuyor tıpkı bu gece ve bu sabah gibi.
Muhtemelen yeni gelen dişlerin sebep olduğu uykusuz gecenin üstüne işe gitmek üzere hazırlanırken yakalanan anne ve baba. Uykusuz mızmız kuzunun vara yoğa sebepsiz ağlaması. Kuzuyu dedesine götürüş, uygun bir anda sıvışma, yokluğu farkeden kuzunun anne diye çağırışı. Apartman merdiveninde ikilemler içinde kalan işe gitmek zorundaki anne :(
Bir kere daha anne demesini bekledim, deseydi dayanamayıp koşacaktım ama çok sevdiği dedesi onu çoktan başka bişeylerle oyalamayı başarmıştı. Servisi kaçırdığım için metrobusle işe gelirken hissettiğim şey karamsarlık, mutsuzluk, nefret ve pişmanlık karışımı garip bir içeriği olan mide ağrısıydı. Bugün bu duyguları da kaydetmek istedim. İleride okusun, neler hissettiğimi bilsin, beni ona göre yargılasın.
Yanlışıyla, doğrusuyla, ikilemleriyle tüm yaptıklarım senin için oğlum. Seni çok seviyorum...
4 yorum:
AAhhhhh Meleğim ahhhhhhhhhhh.
İçim yandı, ağladım:(
Bu suçluluk duygusu beni mahvediyor. Yine sen kuzunu anacığına, babacığına emanet ediyorsun. Ben yavrumu yuvaya emanet ediyorum.
Her sabah o ağlayışları, anne işe gitme demesi. Oğlum senin için işe gidiyorum demem, işe yaramıyordu. Anne ben hiçbirşey istemem, sen işe gitme diyordu:((((
İleride bu çalışmamın cezasını çekmem inşallah.
Oğlum yuvada ağlar, ben işe gelinceye kadar, hatta işte de çaktırmadan ağlardım. Önder abin de kızardı artık ağlama diye. Millet bişey oldu sanacak derdi. Ahhh ahhh çalışan anne olmanın zorluklarını, bizde evladımızda çekiyor.
Zehra
Gözlerim doldu, bu sabah ve dün sabah bende yaşadım bu ikilemlemleri...
Zehra abla beni de üzdün. Diyecek hiç bir şeyim yok malesef. Kelin ilacı olsa misali :(
Güneşcim bu ikilemden kurtulma şansı yok sanırım. Keşke hiç bir anne çalışmak zorunda kalmasa...
Yorum Gönder